Artikel van Bart Tritsmans over Communicatiecentrum Tabloo door Bovenbouw en ono architectuur

Communicatiecentrum Tabloo werd gepubliceerd in het themanummer Energy van The Architectural Review.

De Standaard Magazine brengt voor dit themanummer Architectuur het werk van 6 gevestigde architectuurbureaus en 6 jonge architectuurbureaus onder de aandacht. ono architectuur is een van de geselecteerde bureaus uit de jonge generatie.

Het woonproject Prins Leopold in Borgerhout werd als case besproken in een artikel op Archined naar aanleiding van de publicatie van het boek Frankfurt Dialogen.

Het compacte studio-appartement in het project Kinderschoenen De Ruyte werd gepubliceerd in De Standaard.

In Planphase No 6 – BEST BEFORE geven de verschillende auteurs inzichten in hun idealen en motieven omtrent permanentie in architectuur. Wat is de invloed van het verleden, heden en de eventuele toekomstige tendensen en wat is de invloed van de architect zelf op de ‘vervaldatum’ van een gebouw in deze snel evoluerende tijden?

ono architectuur werd gepubliceerd met een artikel over Stadhuis Diksmuide.

Met verder bijdragen van onder meer Max Creasy & William Galloway, Edelaar Mosayebi Inderbitzin Architekten, Martin & Werner Feiersinger, Furrer Jud Architekten, Bonell + Dòriga, Carmody Groake, Anna Heringer, Alex Herter Architekt, Hugh Strange Architects, Hermann Kaufmann, Arno Lederer, Peter Märkli, Sauter von Moos, Schneider Türtscher.

Introductie door Prof. Andres Lepik (Architekturmuseum der TU München in der Pinakothek der Moderne)
Redactie: Leo Bettini, Tibor Bielicky, Martin Bittmann, David Gautrand, Dominic Kim, Christiane Müller, Clara Welbergen
Grafische vormgeving: Nora und David Welbergen

Woning Rydant-De Smedt II werd gepubliceerd in De Standaard.

Prins Leopold, een woonproject met drie grondgebonden stadswoningen in opdracht van AG Vespa, werd gepubliceerd in A+ naar aanleiding van het winnen van de Belgische Prijs voor Architectuur 2015 in de categorie groepswoningbouw – meergezinswoningen.

Guy Châtel schrijft in dat artikel het volgende over de gevel(s):
‘Als in overdruk tekenen die eigenheden zich af op de plint van het bouwwerk. Terwijl de straatgevel, zo goed en zo kwaad als het kan, de ruimteijke indeling van het pand representeert aan de hand van in- en uitsprongen en een variatie in de textuur van de cementbekleding, vormt de configuratie van de vlakke belegstukken van het basement zoiets als de naamtekening van het project. De compositie evoceert tegelijk de driedeling, de analogie tussen links en rechts, de mogelijkheid om de middenstrook van rechts uit te overbouwen. De secure onderlinge afstelling van het linker en rechter huis wordt weergegeven in de bijstelling van een terugkerend motief. Die modificatie is een quasi-verschaling, en ze brengt een verspringing in de bovenlijn van de plint teweeg. Dat getrapte verloop blijkt uiteindelijk ook de voorwaarde te zijn om in de ordening van de opgaande gevel, met de inzet van een vaste raamhoogte, weerklank te geven aan de geleding van de naburige gevels.’

Woning Rydant-De Smedt II werd gepubliceerd in Sabato, De Tijd.

Ons stedelijk woonproject ‘Falconhoven – De Bonte Stad’, een samenwerking tussen Caruso St. John, Rapp + Rapp, Bovenbouw en ono architectuur, werd gepubliceerd in A+.

ono architectuur werd geselecteerd voor de Architects’ Directory 2015, een jaarlijkse internationale selectie van 20 jonge architectenbureau’s door Wallpaper* Magazine.

Woning Verstraete-De Langhe werd opgenomen in een artikel in ARCH+.

ono architectuur en 51n4e werden samen geïnterviewd door Florian Fischer en Sebastian Multerer voor een artikel in Baumeister.

Kinderschoenen De Ruyte in Building Design Magazine met een artikel door Hugh Strange

Woning Rydant-De Smedt II in Waasmunster werd gepubliceerd in Architecture Today.

Gemeenschapscentrum De Steen werd gepubliceerd in A+.

Het collectief woonproject Dosfel Klein Kwartier te Dendermonde werd opgenomen in een publicatie over 20 jaar architectuurprijzen in Oost-Vlaanderen.

Christophe Grafe en Audrey Contesse brengen in een interview met Indira Van ‘t Klooster de Belgische architectuur onder de aandacht. ono architectuur werd opgenomen in het artikel met woning De Groote-Van Hoeck.

Het collectief woningbouwproject Dosfel Klein Kwartier te Dendermonde en de private Woning De Groote-Van Hoeck in Tisselt werden beiden gepubliceerd in A+ na een dubbele nominatie voor de Belgische prijs voor Architectuur.

Woning Verstraete-De Langhe werd opgenomen in een publicatie door Marc Dubois.

ono architectuur met woning Verstraete-De Langhe in De Standaard na het winnen van de Belgische Prijs voor Architectuur.

Woning Verstraete-De Langhe werd opgenomen in A+ naar aanleiding van het winnen van de Belgische Prijs voor Architectuur.

Stadhuis Diksmuide en gemeenschapscentrum De Steen in Bocholt zijn beiden opgenomen in Celebrating Public Architecture, een publicatie ter gelegenheid van het 20 jarig bestaan van de Open Oproep van de Vlaams Bouwmeester.

Uitgeverij jovis over het boek:
‘The Open Call in Flanders is more than just another architecture competition: any governmental agency or public institution can choose to work with an Open Call for any given construction project. Since its invention by the first Flemish Government Architect bOb Van Reeth in 2000, more than 700 assignment

Het project Kantoren Inagro in Rumbeke-Beitem werd gepubliceerd in het thematische essay ‘RE: Refereren in (post)wederopbouwland’ door Maarten Liefooghe.

Een fragment uit de tekst:
‘Het kantoorgebouw dat ono architectuur voor Inagro ontwierp, past binnen een recent masterplan dat onder meer de teeltgebonden onderzoeksactiviteiten wilde bundelen, die verspreid liggen over de site, om meer uitwisseling tussen de afdelingen mogelijk te maken. Het kantoorgebouw werd net achter het representatieve hoofdgebouw uit de jaren vijftig ingeplant, maar het zoekt met zijn volumeopbouw en lichtgrijze gevelbekleding eerder aansluiting met het omliggende orthogonale patchwork van loodsen en proefinfrastructuur. Toch is hier geen sprake van mimicry. Het project van ono geeft de site immers ook een injectie met heel wat referenties aan nieuw-zakelijke of rationalistische Zwitserse architectuur, met kleur en veel esthetisch raffinement. Het gebouw zingt zich zo dus tegelijk ook los van zijn logistieke omgeving.

Een onthaalvolume met atrium verbindt twee dieper liggende kantoorvleugels. De begane grond van de rechtervleugel wordt volledig ingenomen door vier seminariezalen die dankzij vouwwanden ook aaneengeschakeld kunnen worden tot een grote zaal. Een splitlevelorganisatie geeft deze zalen een royale hoogte, die de koningsblauwe gordijnen aan de kopse kanten ervan nog benadrukken. Dat intense blauw speelt samen met het lichtblauwe binnenschrijnwerk, de zandgele vloertegels en de akoestische afwerking van het plafond. Met zijn bestudeerde asymmetrie, botsende venstergroottes, oranjerode zonneweringen en het blauwe geveltegelveld in de inkomnis levert de voorgevel even treffende plaatjes, alsook het atrium met zijn uitgepuurde onthaalloket. Ono wijst zelf een Wes Anderson-esthetiek aan in dit project. Typische elementen uit het werk van de Amerikaanse filmauteur zijn hier inderdaad terug te vinden: een zekere nostalgische naïviteit, een speelse toon ondanks de virtuoze detailbeheersing, het opdrijven en omarmen van het artificiële karakter van theater/architectuur door bijvoorbeeld een systematisch kleurenpalet te gebruiken. Anderson fabuleert een volledig parallelle wereld, waarin vormgeving en vertelling niet van elkaar te scheiden zijn. Ono’s kantoorgebouw biedt een uitgesproken achtergrond waartegen de onderzoekers van Inagro elke werkdag, proefseizoen na proefseizoen, hun verhaal kunnen komen schrijven. Het gebouw is geen vertolking van dat werk, noch een voorafspiegeling van de toekomstige landbouw die dit instituut wil ontwikkelen. Wel houdt het misschien een uitnodiging in tot hardop dromen in een sector waar landbouweconomie lange tijd allesbepalend was, terwijl de verschralende biodiversiteit en de klimaatverandering ondertussen om steeds dwingendere actie vragen, en dat niet alleen in de landbouwsector.’ (Maarten Liefooghe, 2020)

Deze publicatie kwam tot stand naar aanleiding van de reizende tentoonstelling Alternative Histories. Alternative Histories erkent dat architectuur een corpus is van overgeërfde ideeën. Daarom was het uitgangspunt voor deze tentoonstelling een vraag: kan een eigentijdse architect, met zijn eigen referentiekader, een maquette maken die een antwoord biedt op een architecturale tekening uit het verleden? Alternative Histories toont de 85 maquettes die door evenveel architectuurpraktijken zijn gemaakt naast de architecturale tekeningen uit het archief van Drawing Matter (VK) die er de aanzet toe vormden. In hun geheel genomen dagen deze antwoorden een te oppervlakkig begrip van concepten als referentie, geschiedenis of invloed als drijfveren van het hedendaagse architecturale denken uit. Gaande van methodes tot materialen ontsluit dit project niet alleen nieuwe manieren om naar het verleden te kijken, maar opent het ook een reeks gesprekken over hoe architecten vandaag vormgeven aan het heden.

Een collectief project met 2A+P/A, 31/44, AMUNT, Bardakhanova Champkins, baukuh, BeL, Bernd Schmutz, Bosshard, Tavor, van der Ploeg and Vihervaara, Bovenbouw, Carmody Groarke, Caruso St John & Siw Thomas, Charles Holland, Christ & Gantenbein, Clancy Moore, Conen Sigl, David Kohn, dePaor, De Smet Vermeulen, De Vylder Vinck Taillieu, Descloux Engelschall, Dierendonckblancke, Doorzon, Dow Jones, Dyvik Kahlen, Eagles of Architecture, East, ECTV, Edelaar Mosayebi Inderbitzin, EM2N, Fala, Flores i Prats, Florian Beigel Architects, GAFPA, General Architecture, Gustav Appell, Hans van der Heijden, Happel Cornelisse Verhoeven, Havana, Hayatsu, Hild und K, Hugh Strange, Johan Celsing, Johansen Skovsted, Klara Bindl & Professor Lehnerer, Knapkiewicz & Fickert, Lilith Ronner van Hooijdonk, Loeliger Strub, Lütjens Padmanabhan, Marie-José Van Hee, Max Otto Zitzelsberger, Mikael Bergquist, Monadnock, muf, Multerer, Murmuur, Nikolaus Bienefeld, noAarchitecten, Noreile Breen, NP2F, Oda Pälmke, Office Winhov, Olivier Goethals, OMMX, ono architectuur, Point Supreme, Raamwerk, RLOALUARNAD, Robbrecht en Daem, Roz Barr, Rural Urban Framework, Ryan W Kennihan, Sam Jacob, Schneider Türtscher, Sergison Bates London, Sergison Bates Zurich, Smith & Taylor, Stephen Taylor, Taka, Thys Vermeulen, Tomas Dirrix & Boris de Beijer, Tony Fretton, Traumnovelle, Veldwerk, Wim Goes, Witherford Watson Mann.

Co-curatoren: Jantje Engels en Marius Grootveld.
Gepubliceerd door Drawing Matter. Met een essay door Marius Grootveld.
Fotografie door Thomas Adank en Guus Kaandorp.

Het project Cadix Hanzenatie werd opgenomen in het Architectuurboek Vlaanderen in een artikel door Christophe Grafe.

Het Nieuwe Instituut presenteert een publicatie naar aanleiding van de Frankfurt Dialogen. De publicatie bevat artikelen van Bart Decroos, essays van Gideon Boie, Lara Schrijver, Daniel Rosbottom en Tom Avermaete en beeldfragmenten van de deelnemende architecten van de zogenaamde ‘weaving generation’. Samen vormen ze een momentopname van een nieuw architectuurdiscours dat zich in Nederland en Vlaanderen ontwikkelt.

In het najaar van 2016 organiseerde Het Nieuwe Instituut een viertal dialogen met circa 20 architecten in Rotterdam, Antwerpen en tweemaal in Frankfurt. De aanleiding voor deze dialogen was de tentoonstelling Maatwerk – Massarbeit in het Deutsches Architekturmuseum waar werd teruggeblikt op de voorbije 35 jaar Nederlandse en Vlaamse architectuur maar ook vooruit werd gekeken in het onderdeel de Prelude. In de vier Frankfurt Dialogen gingen architecten die in de Prelude waren opgenomen in gesprek met elkaar, critici en nestoren over hun ideeën, werkwijzen en ervaringen over hun architectuurpraktijk.

Het woonproject Prins Leopold werd opgenomen in het artikel ‘Compositie en Materiaal’ door Bart Decroos en het essay ‘Retorische terughoudendheid’ door Daniel Rosbottom.

De publicatie werd vormgegeven door Our Polite Society.

Stadhuis Diksmuide werd gepubliceerd met een projectartikel in het Architectuurboek Vlaanderen en opgenomen in een tekst door Sofie De Caigny over de omgang met erfgoed.

Een fragment uit de tekst:
‘ono restaureerde de voorgevel minutieus. Toch verwerd hij meer dan ooit tot een decorstuk op de Grote Markt doordat de architecten de betekenis van het gebouw hebben omgedraaid. Het werkelijke leven verplaatst zich naar de achterzijde van het stadhuis, waar een haakvormige betonnen helling een pleintje creëert en waar een glazen passerelle met uiterst verfijnde profielen de nieuwe toegang vormt. De symboliek hiervan is even sprekend als beproefd: het hedendaagse lokale machtscentrum verwijst niet naar het verloren verleden, maar is open en transparant. Binnenin zijn de historische interieurs de eenentwintigste eeuw binnengebracht door een versobering die niets van doen heeft met een modernistische tabula rasa. De ontwerpers maken behoedzaam een zacht uitvlakking hier en daar gekoppeld aan een perfectionering van het bestaande. De nieuwe raam- en deurlijsten in het interieur tonen bijvoorbeeld hoe met ambachtelijke kunde een hedendaags vervolg wordt geschreven aan het bestaande verhaal van het stadhuis. De vrijheid die de architecten daarin nemen, binnen de beperkte ruimte die daarvoor bij beschermde monumenten is toegestaan, toont hoe de vernieuwing ook een commentaar is. Niet luidruchtig, maar zo doortastend dat het een geruisloze manipulatie wordt. De wederopbouwarchitectuur en zijn statische, eclectische interieur wringt met de hedendaagse ‘goede smaak’. Het commentaar van de manipulatie schrijft het niet af, maar bouwt er op een actuele wijze aan verder.’ (Sofie De Caigny, 2016)

Gemeenschapscentrum De Steen in Bocholt werd gepubliceerd in het Architectuurboek Vlaanderen in het artikel ‘Woondorp Vlaanderen’ door Oswald Devisch.

Een fragment uit de tekst:
‘ono architectuur transformeerde een wat verloren plek achter het gemeentehuis van Bocholt tot een kwalitatieve ontmoetingsruimte voor de vele cultuur- en jeugdverenigingen van het dorp.

Het rijke gemeenschapsleven van Bocholt, een dorp van meer dan 7000 inwoners, had nood aan een nieuw multifunctioneel gebouw, met een jeugdhuis, een concertzaal, oefenlokalen voor de harmonie, ruimtes voor de kunstacademie, een feestzaal enzovoort. ono architectuur bundelde al die functies in een verrassend gebouw. Het programma werd gestapeld in een compacte, torenachtige monoliet die samen met de glimmende gistingstanks van de brouwerij de skyline van de gemeente bepaalt. Een ‘stedelijk moment’ in een dorpse omgeving, zo noemen de architecten het nieuwe Jeugd- en Cultuurhuis De Steen.

De stapeling van activiteiten genereert energie. Gebruikers ontmoeten elkaar in de traphal, horen flarden muziek, beslissen om een glas te drinken in de foyer op de tweede verdieping, om dan verder te wandelen naar het dakterras. Tegelijkertijd creëert de stapeling een afstand tussen het leven in het gebouw en in het binnengebied. Een voorbijganger kan niet echt zien wat er achter de ramen gebeurt. Die afstand wordt nog versterkt door de strakke vormgeving van de gevel. Tot er plots een raam opengaat en de klank van een tuba ontsnapt. Of als ’s avonds het licht aanspringt en de toren gevuld blijkt met Bocholtenaren die de tango dansen. Op zulke momenten begint ook dit gebouw als een podium te werken. Een podium dat zichtbaar is voor vrijwel het volledige dorp. Op een aantal plekken, in het jeugdhuis aan de inkom en in de twee kleine, witte volumes op het dak, zijn die afstand en strakheid bewust losgelaten. De feestelijke aanbouwsels nodigen de bewoners uit om deel te nemen aan het collectieve toneelstuk dat zich binnen afspeelt.’ (Oswald Devisch, 2014)

De tekst ‘Gemeenplaats en Classicisme’ door Dirk Somers wordt ingeleid met een foto van het project Kinderschoenen De Ruyte, een winkelruimte met studio te Belsele.

In ‘In publieke opdracht. Vlaams Bouwmeester 1999-2009’ blikt Hans Ibelings terug op een decennium Vlaams Bouwmeesterschap, de methode van de Open Oproep en de door bOb Van Reeth en Marcel Smets geboekte resultaten.

Gemeenschapscentrum De Steen in Bocholt werd gepubliceerd in het boek.

Gert Somers in publicatie Meesterproef 2003.